کد مطلب:29220 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:103
3992. او از شاعران قرن اوّل و از یاران امیر مؤمنان بود كه درباره علی علیه السلام و دو فرزندش حسن و حسین علیهما السلام چنین سروده است: ابوالحسن! تو خورشید روزی و این دو، ماه روزگاران. تو و این دو تا به هنگام درگذشت چون گوش، در مرتبه ای پس از چشم، قرار دارید. شما مردمی هستید با پایگاهی كه دست بشر از رسیدن به آن، كوتاه است. مردم از فضایل شما به ما خبر می دهند و فضل شما، امروزه بالاتر از خبر است. برای مردمان صاحبِ بزرگی از بین اهل شرم و بزرگواری. جوان مردانی را جانباز در جنگ ها از قبیله خویش و برادرانمان را از قبیله مُضَر و گروهی را از قبیله ذی یمن، گِرد می آورم كه در سختی ها گردَنفَرازی می كنند. ما جنگجویان روز جنگ با زبیر و طلحه بودیم هنگامی كه گفته شد:نیرنگ را نابود كنید. از پیش از میانه روز، آنان را درهم كوبیدیم تا به هنگام شب، تا آن كه به آرزوهایمان رسیدیم. شمشیرها، جز سرها را قطع نمی كردند و نیزه ها، جز دندان ها را نمی شكستند. ما در گذشته مان چنان بودیم و امروز نیز چون گذشته ایم.[2].
.